2022-04-18 08:55:07
Deze week hebben we de Portugese lente (voelt voor ons als zomer) ingeluid met een heerlijke bbq aan het vers gevulde zwembad in het gezelschap van familie en fijne vrienden. Wat heerlijk om de warmte op je lijf te voelen, verkoeling te vinden in het water en gewoon te genieten van het leven. Een heerlijk idee dat we door onze keuze voor dit warme klimaat nog heel veel van dit soort dagen zullen gaan meemaken. De confrontatie met de keerzijde van dit klimaat kwam echter al een dag later. Wybrand, onze Zuid Afrikaanse buurman, had voor ons vergunningen aangevraagd om vuur te maken om al het tuinafval te verbranden dat we hadden opgehoopt. We zijn al onze plotten aan het schoonmaken van bramen, bomen, struikjes en onkruid, en de winter en voorjaar vlak na regenval zijn de beste momenten om dat te verbranden. 4 vuurtjes, 3 toezichthouders, brandblussers erbij. We dachten dat we voorzichtig genoeg waren. Helaas bleek dat niet het geval. We kwamen net terug van een rondleiding over het terrein met vrienden, toen mijn dochter Bobbie opeens zei: “mama er is vuur!” Ik stond in de tent bij de caravan met Indy te schuilen voor de zon en zei, “ja dat zijn gewoon de fikkies die wij net hebben aangestoken.” “Nee mama dat denk ik niet”, zei ze nog een keer. Ik kwam kijken en zag dat het vuurtje was overgewaaid naar het bos. Goddank stond de windrichting gunstig en kroop het vuur de heuvel op van ons af. Maar de oorsprong van het gezegde “het ging als een lopend vuurtje” hebben wij vrijdag aan den lijve ondervonden. Ik schrok me kapot en riep Thijs dat er brand was. Vervolgens pakte ik gelijk de telefoon om buurman Wybrand te bellen, in de hoop dat hij een direct nummer van de lokale brandweer had. Bereik was klote dus pas na 3x bellen had hij begrepen dat het niet ging over onze vuurtjes maar dat er brand was overgeslagen naar het bos. Thijs had inmiddels ook al 112 gebeld, dus de brandweer werd vanaf twee kanten geinformeerd. Ik zette Indy bij Jade in de camper en liep naar beneden richting de mannen om te kijken hoe ernstig zij de situatie inschatte en hoe ver zij waren in hun contact met de brandweer. De mannen waren rustig en gefocust, maar de ernst van de situatie was aan hun ogen af te lezen. Brandweer was onderweg, maar de toegangsweg richting de brand, die overigens pas een paar dagen geleden was vrijgemaakt, lag nog vol met omgeduwde dennebomen en moest worden vrijgemaakt. Ik liep terug naar boven en trof mijn zoon in zijn eentje aan achter de container tegen zichzelf pratend.. “niet in paniek raken, niet in paniek raken.” Mijn arme schat was natuurlijk al lang in paniek. Hij haat dreiging van ieder type maar heeft altijd buiten gewoon veel respect en voorzichtigheid getoond voor de elementen van de natuur. Ik trooste hem en besloot samen met mijn schoonzusje om alle vrouwen en kinderen in een auto te proppen en een ijsje te gaan halen om de gemoederen rustig te houden. Better safe than sorry. We willen traumas zoveel mogelijk beperken op het stuk land waar we nog moeten gaan wonen. Dus onze bus werd volgeladen met 4 volwassen vrouwen, een baby en 6 kinderen. Toen we van ons terrein de heuvel opreden op de rua principal, zagen we de enorme rookpluimen van ons land afkomen. Ik moest even slikken maar probeerde zo kalm mogelijk mijn zoon gerust te stellen dat het erger leek dan het was. Onderweg naar het tankstation zagen we als eerste een blushelicopter verschijnen in de lucht. Vervolgens kwamen twee blusautos en een brandweer truck ons met gierende banden en sirenes tegemoet gereden. Bij het tankstation suste we de kinderen met een ijsje om het allemaal een beetje luchtig te houden. De kleinsten leken niet echt onder de indruk. Zij beseffen nog niet hoe gevaarlijk het is. Ik belde Thijs om te vragen hoe het ging ter plaatse. Hij vertelde dat hij de hele weg had vrijgemaakt met de kettingzaag om de brandweer te faciliteren en dat ze inmiddels druk bezig waren met 20 brandweerlieden, vuurkloppers, brandslangen en de blushelicopter. De situatie was goddank weer onder controle.
708 views05:55